Probeer niet in je eentje door te modderen, is het advies. Ook al is het voor sommige professionals misschien moeilijk om toe te geven dat ze de expertise van anderen nodig hebben. Het is een kwestie van werkcultuur, denkt Schelto. Bij sommige specialismen is het ongebruikelijker om advies te vragen buiten de eigen afdeling. Samenwerken met een collega van buiten een wetenschappelijk instituut kan ongemakkelijk zijn. En als die collega voor een andere universiteit werkt, is dat misschien zelfs ondenkbaar. Wat dat betreft hebben chirurgen het volgens Schelto al makkelijker. Samenwerken in een team zit al in hun professionele DNA: tijdens de operatie moeten ze samenwerken. “Dat maakt dat je eraan gewend bent kwetsbaar te zijn en met elkaar te moeten rooien.”

Ook HTRIC zou een rol kunnen spelen bij het doorbreken van deze cultuur van stilte, ook al zal dat niet gemakkelijk zijn. “De belangrijkste motiverende factor voor samenwerking is dat mensen beseffen dat ze niets alleen kunnen bereiken. De mensen die dat vroeg beseffen, zullen meer bereiken”, zegt Schelto. Hij noemt het uitvoerende macht: om iets te bereiken moet je er prioriteit aan geven, tijd opofferen om eraan te werken en niet bang zijn om plat te vallen. Niet geïrriteerd naar elkaar zuchten en zeggen ‘hier moet echt iets voor geregeld worden’ en er vervolgens niets aan doen. Schelto Kruijff heeft samen met endocrinologen, nucleair geneeskundigen en pathologen diverse symposia over schildklierkanker georganiseerd. Los van de reguliere verenigingen die de beroepsgroepen allemaal al hebben. “We behandelen patiënten met maximaal vijf disciplines. Ik weet veel van chirurgie, maar niet van de andere vakgebieden. Er was een duidelijke behoefte om de zaken samen te bespreken.”

Ambitieuze doelstellingen, maar bescheiden verwachtingen

HTRIC gaat niet zomaar alles in één keer veranderen, waarschuwt Schelto. “Verwachtingen zijn de moeder van alle teleurstellingen.” Natuurlijk moet je ambitieus zijn in je doelen. Maar mijn verwachtingen zijn anders. HTRIC zal een complex sociaal proces zijn, dus ik zal tevreden zijn als ik zo nu en dan uit het niets word betrapt door iemand met informatie waar ik anders nooit achter zou zijn gekomen.” Ook persoonlijk heeft hij met HTRIC een concreet doel: “Ik wil fluorescentie naar de kliniek brengen. Dat is iets dat we samen met de industrie moeten doen.” We moeten af ​​van het taboe op samenwerking tussen artsen, wetenschap en bedrijfsleven, vindt Schelto. “Als je open bent over je beroep en verwachtingen, kun je gewoon samenwerken.” HTRIC kan deze uitvoerende macht voortstuwen. “Als arts kun je je gemakkelijk verschuilen achter het argument van tijdgebrek – wat heel reëel is – om ervoor te kiezen je uitsluitend op bestaande patiënten te concentreren. En daar is overigens niets mis mee. Maar dat betekent dat je, als je eenmaal met pensioen bent, misschien wel veel mensen individueel hebt geholpen, maar dat je voor een grotere groep de uitkomst niet hebt veranderd.”