Ayla Kwant
Haal diep adem: ontwikkeling van een nieuwe kleefstof voor de longen van ernstige COPD patiënten
Na het afronden van mijn masteropleiding in Biomedische Wetenschappen, ben ik dit PhD project gestart bij HTRIC in september 2022. De focus van mijn onderzoek is het ontwikkelen en testen van een soort lijm, die de beschadigde onderdelen van de longen van COPD patiënten kan afsluiten. Hierdoor verbetert de capaciteit van de functionele delen van de longen. Met dit onderzoek hoop ik bij te dragen aan een verbeterde levenskwaliteit van COPD patiënten.
Dit project is aangevraagd door prof. dr. Marleen Kamperman (FSE) en dr. Simon D. Pouwels (UMCG), samen met prof. dr. Dirk-Jan Slebos en prof. dr. Janette Burgess.
Project start: september 2022
De onverwachte uitdagingen van een biomedisch ingenieur in een scheikundelab
Er is alweer een jaar voorbij sinds de start van mijn PhD-project. Tot nu toe was het erg leuk om aan zo’n interdisciplinair project te werken. Om wat context te geven: ik werk aan de ontwikkeling van een medische lijm voor de behandeling van een ernstige longziekte, COPD.
In mijn vorige blog schreef ik over mijn avonturen op de slachterij. Werken met biologische materialen en cellen is wat ik doe voor de UMCG-kant van mijn werk. Maar zoals gezegd is dit een interdisciplinair project, wat betekent dat er veel kanten aan zitten. Zo breng ik bijvoorbeeld ook veel tijd door in het lab van prof. dr. Marleen Kamperman. Dit is een scheikundig laboratorium en ik heb een master in biomedische wetenschappen, dus ik ben beslist geen scheikundige.
Het viel me op dat er veel verschillen zijn tussen de twee laboratoria waarin ik werk. Niet beledigend voor de scheikundigen, maar biologische laboratoria zijn beslist een stuk schoner en georganiseerder. Toen ik voor het eerst in zuurkasten in het scheikundig laboratorium ging werken, dacht ik steeds dat ik in een doorstroomkast werkte. Ik kreeg stress toen anderen plotseling hun handen in de motorkap staken. Waar zijn je handschoenen? Dit is niet steriel! Ook het werken met veiligheidsbrillen ben ik niet gewend, waardoor mijn hersenen steeds dachten dat het een zonnebril was. Als ik iets niet kon zien omdat er niet genoeg licht was, zette ik automatisch de bril af.
Er zijn veel verschillen en het kostte zeker wat tijd voordat ik aan alles gewend was. Maar nu ik er allemaal aan gewend ben, kan ik genieten van alle voordelen. Twee groepen betekent twee keer zoveel leuke mensen om me heen, meer verjaardagstaarten en twee keer zoveel kennis! Ik ben erg opgewonden om nog veel meer te kunnen leren van deze diverse groep mensen om mij heen.
Het verkrijgen van longweefsel van varkens voor het testen van medische kleefstoffen
Om te beginnen met een kort stukje achtergrond voordat ik je alles over mijn ochtend vertel: ik ben een nieuwe medische lijm aan het ontwikkelen, die de longen moet lijmen. En uiteraard moet deze lijm worden getest, omdat we willen dat deze goed aan het longweefsel blijft plakken. Om dit te doen, gebruik ik momenteel varkenslongweefsel. Weet je, in die onderzoeksrapporten klinkt het altijd zo leuk en gemakkelijk. “Longweefsel werd bij varkens afgenomen en verder verwerkt” . Ik heb er nooit over nagedacht hoe het longweefsel daadwerkelijk werd teruggevonden; Ik ging er eigenlijk vanuit dat het bij het laboratorium was afgeleverd of zoiets.
En oh mijn – had ik het mis. Zo verloopt mijn ochtend eigenlijk. Ik zorg ervoor dat ik om 8.00 uur in het lab ben. Ik vul een grote piepschuimdoos met ijs en stop hem in mijn grote IKEA-tas, je weet wel, zo’n grote blauwe. Vervolgens begon ik aan de eerste helft van mijn avontuurlijke reis. Ik loop door het ziekenhuis met deze grote mysterieuze doos en krijg een paar vreemde blikken. Ik pak dan mijn fiets en fiets in ongeveer 15 minuten naar het slachthuis. Uiteraard is dit Nederland, dus dit is nooit gemakkelijk. Het regent, sneeuwt of stormt… En fietsen met één arm (want ik heb de andere nodig om de enorme tas vast te houden) kost ook behoorlijk wat moeite.
De geur van het slachthuis verwelkomt me al van verre. Als vegetariër kun je je voorstellen dat dit zeker niet één van mijn favoriete plekken is. Een vriendelijke man begroet mij en vraagt of ik zelf de long wil verwijderen. Ik heb geen idee of dit normaal is of niet, maar ik weiger beleefd. Na een paar minuten komt hij terug met wat lijkt op een zak vol vlees en bloed. Lief. Het is nog steeds warm en ik krijg er koude rillingen van, maar ik verman mezelf – alles voor de wetenschap.
Mijn IKEA tas is nu een stuk zwaarder, gevuld met long. Ik loop terug naar het laboratorium. Op de terugweg stel ik me voor hoe het eruit zou zien als ik een ongeluk zou krijgen. Bloed en organen spatten over het asfalt, het zou lijken alsof ik een soort seriemoordenaar was. Als u mij ooit op het nieuws ziet, gearresteerd wegens moord, onthoud dan alstublieft dat ik onschuldig ben en gewoon mijn werk deed. Gelukkig kom ik weer zonder problemen terug en word ik met nog meer vreemde blikken weer in het ziekenhuis verwelkomd.
En zomaar, voor 09.00 uur heb ik al zoveel bloed gezien, een intensieve training gehad en veel rare blikken gekregen. En het eigenlijke werk is nog niet eens begonnen…
Het belang van het vertalen van wetenschap
Wereldwijd neemt het vertrouwen in wetenschappers en de kijk op wetenschap af. En hoewel dit een triest feit is, is het voor mij heel begrijpelijk. Wetenschappers hebben de neiging een heel andere taal te spreken, maar dat vergeten we gemakkelijk omdat we alleen met elkaar praten! Voor iemand die niet in het vakgebied zit, of zelfs helemaal niet bezig is met onderzoek, kan de wetenschap die via publicaties en presentaties wordt gecommuniceerd als een vreemde taal klinken. Als mensen niet begrijpen wat er gebeurt, hoe moeten ze dan het vertrouwen behouden?
Voor mij is het een hele spannende uitdaging om te proberen deze ‘wetenschappelijke taal’ te vertalen naar gemakkelijker te begrijpen informatie. Het afgelopen jaar kwam ik een aantal geweldige mogelijkheden tegen om deze vaardigheid te oefenen. Eén daarvan was een wetenschapscommunicatieproject genaamd Hoe?Zo! (letterlijk: Hoe? Dus!) laten zien. Het project leert kinderen van 9 tot 11 jaar wetenschappelijke basisvaardigheden, zoals hoe je een goede vraag stelt en waar je informatie kunt vinden en beoordelen. Na de lessen die ze op school volgen, mogen ze het plaatselijke theater bezoeken en onze show bezoeken!
In de show kunnen de kinderen al hun vragen stellen aan een team PhD’s (waaronder ikzelf!) uit een breed scala aan disciplines. We kwamen met een creatief antwoord en visualiseerden de antwoorden ook met behulp van een verzameling rekwisieten. Dit was voor mij zo’n coole ervaring! Kinderen komen met de meest briljante vragen (‘Wat zou er gebeuren als de aarde andersom zou gaan draaien?’), en er zijn er die ons zelf een beetje in de war brachten (‘Hoe ontstaan ideeën in je hoofd?’). Ik heb opgetreden in Roosendaal, Almere en Assen en vond het zo leuk om te zien dat sommige kinderen zo enthousiast waren over wetenschap.
Om het imago van wetenschappelijk onderzoek te verbeteren moeten we de kloof tussen wetenschap en samenleving dichten, en wat is een betere plek om te beginnen dan met de toekomst van onze samenleving!